GolemRPG

Innaczej podeszłęm do opisu i mam nadzieje, że widac różnice. Jest nawet aluzja do cthulhu

Czym jest Kolektyw? Właściwie równie dobrze, możemy zapytać czym nie jest, odpowiedz zawsze będzie taka sama – nie wiemy. Niemy skąd się wziął, czego chce i co ważniejsze dlaczego tego chce. Wiemy niewiele, ale wiemy za to jedną bardzo ważną rzecz. Jego istnienie przecina się z naszym własnym losem w Kosmosie.

Możesz wieżyc lub wątpić w bogów, przeznaczenie i temu podobne semantyczne nadużycia. Niezależnie jednak od tego jak jest każdy przyzna, że coś musi być w tym wszystkim co opowiadają kapłani, magowie, prorocy i inni im podobni. Nikt przecież nie fatygowałby się przez pół kosmosu, żeby zniszczyć coś, w tym przypadku nas ludzi, co jest dla niego jedynie robakiem. Gdzieś w tym wszystkim musiał tkwić sens. W nas samych, albo naszej naszej dawnej rodzinnej planecie. Pewnie kiedyś go poznamy, a w raz z nim dugi Pogrom.

Och, tak nie ma żadnych wątpliwości, że ten nastąpi. Gdy tylko pozwolimy sobie na zbyt wiele i wychwalimy głowę poza przyznany nam skrawek Wszechświata. Skoro Kolektyw przemaszerował po nas raz, to czemu nie miałby zrobić tego po raz drugi? Szczerze dziwię się, że nie zrobił tego jeszcze, ma przecież do tego środki.

Począwszy od statków, jeśli jeszcze tak można je nazywać, zbudowanych z setek, a może nawet i tysięcy kreatur ociekających, tak charakterystycznym dla Kolektywu, czarnym smarem. Te wolno sunące przez kosmos, groteskowo niekształtne w swej budowie pojazdy nie dbają o osłony, manewry, czy inne „ludzkie” sposoby walki. Gdy są już dostatecznie blisko przeciwnika po prostu rozlatują się na mniejsze części, które wbijając się w nasze statki ostatecznie je niszczą, albo tworzą wejście dla głównych sił wroga. Jakim prawem to działa? Pewnie niejeden naukowiec zaprzedałby duszę za odpowiedz. Kolektyw nie raz i nie dwa pokazywał nam, że jego pojmowanie wszechświata jest zupełnie inne od naszego, jak i inne są jego sposoby walki.

Inne są też zasoby z których korzysta. Silnie rozwinięta biotechnologia musiała wpłynąć na perspektywę widzenia naszego wroga, któremu wcale nie zależy surowcach w naszym tego słowa znaczeniu. Dla Kolektywu najważniejszym zasobem jest żywa tkanka pod każdą postacią. Nieliczni z obrońców Ziemi, którzy mieli szczęście w nieszczęściu przeżyć swoją walkę, mogą uraczyć nas wieloma opowieściami, do dziś prześladujących ich po nocach. Rozrywane ludzkie ciała, pożerane przez stada czarnych jak sam Kosmos, tak nienaturalnie zgarbionych, że wypaczających określenie humanoidalnych, stworów. Walka z nimi to była przykra codzienność żołnierzy, dla których nieoczekiwane stawało się czymś... oczekiwanym. Z każdym starciem, kolejnym pożartym ludzkim (chociaż niekoniecznie) ciałem bestie kolektywu coraz bardziej wypaczały swój wygląd. Powoli przeobrażając się w coraz to większe, silniejsze i szybsze demony które zawsze łączyły tylko dwie rzeczy. Czarny smar wydobywający się z ich ciał i święcące żółte smugi rozprowadzone po całym ciele, będące zapewne jakąś cząstką tego czym każdy z stworów na początku był. 

A czym był? Nie wiem i chyba nie chce wiedzieć. Wolę traktować naszego wroga jak żywioł z którym przyszło nam się zmierzyć w kosmosie. Nieokreśloną personifikację uśpionego głęboko w otchłani kosmosu czegoś, czekającego na nas w swoim niewymawialnym, zatopionym w ogniu gwiazd mieście. Gdy przyjdzie czas poznamy go, oby jednak było wraz z jego klęską i zwycięstwem ludzkiej rasy, jako nowych panów Wszechświata.

Porażka przecież nie wchodzi w grę?